BAYRAM GELMİŞ NEYİME KAN DAMLAR YÜREĞİME

Bu karikatürü yıllardır kullanırım. Herhalde bir şeyi anlatacak en güzel şey bu tek karelik çizimdir…
Benim çocukluğumu anlatır…
Bu tek kare, benim yaşıtlarımın, 70’li yıllardaki efsane takımı izleyebilmek için İsmetpaşa’ya giderken ve girerken neler çektiklerini anlatır…
Ben o çocuklardan biriydim…
Kaçak otobüse bindim…
Kendime acındırıp statta köfte ekmek yedim…
Tribünde otururken o yeni kesilmiş çimin kokusu öyle acıktırır ki insanı, köfte-ekmeksiz o maçı izleyemezsin…
Yüreğin coşar…
Koca koca futbolcu adamlara lan Zeki, Nuri, Kamuran diye bağırırsın kısık sesinle…
Çevrendekiler güler…
Maç biter, yenildiysen otobüse saldırırsın, kazandıysan futbolculara dokunabilmek için otobüsün peşinden koşarsın ölümü göze alarak…
Onlara dokunmak istersin, sonra hepsi ağabey olur iki dakikada…
Çünkü tırsarsın dev adamları yanında görünce…
Zeki ağabey…
Nuri ağabey…
Kamuran ağabey…
Çünkü yüz yüzeyken saygısızlık yapamazsın…
Benim tahminlerim neden mi tutuyor?
Bu yazdıklarımı yüreğimden yazıyorum…
Hislerim Kocaelispor’a karşı çok kuvvetli…
Ve bayramın arifesinde, 100b.yılında hala maça giremeyen çocukları görüp, bu karikatüre bakmak yüreğimi buruyor…
Basın tribün ve Kocaeli Stadı sizin olsun…
Ben Malatya’dan bile daha ünlü hale gelen bu kentin sembolü İsmetpaşa’yı özlüyorum…
Parasız çocuklarını stada sokamayan kodamanlara ise..
TİTRE VE KENDİNE DÖN !..
Diyorum…
Veli Kurt sanırım şimdi benim Kocaelispor’a ne kadar sevdiğimi ve iyi tanıdığımı daha iyi anlamıştır…
TÖRE’yi en iyi bilenlerdendir…
Hamza, rahmetli Ahmet Otağ, Ruhi ve diğerlerinden referans alabilir…
En önemlisi de baba dostu büyüğüm Bünyamin Akman’dan…
(Geçen bana tribünle ilgili, ‘Bilmiyorsun ağabey, yazarken aç bana sor’ dedi de oradan aklıma takıldı)…