MAKYAJ AKTI…

Seçimden sonra siyasi partilerimizin makyajları döküldü, gerçek yüzleri ortaya çıktı.

Sürpriz oldu mu? Sizi bilmem ama benim için oldu.

Altılı masadan çok ümitliydim.

Ülkenin içinde bulunduğu çok sorunlu durumu dikkate alarak, bir kurtuluş yolu bulmak için bir araya geldiklerini söylediler.

Hepsi, parti çıkarlarını, görüş ayrılıklarını bir yana bıraktıklarına, ülkenin selameti için birleştiklerine inandırdılar.

Vay be dedik, demek ki tek adam rejimi, ülkeyi öyle çıkmazlara sokuyor ki, farklı hedefleri olan siyasi partiler bir araya gelme gereksinimini duydular. Aslında biraz olsun kuşkularımız vardı. Ama ülkenin ne durumda olduğunu bilmemiz, bu kuşkuları sildi attı.

“Altılı masa dünyada demokrasinin geleceğine örnek olacak bir birliktelik doğurdu” dediler. Mutlu olduk, gurur duyduk.

Cumhurbaşkanı adayının açıklanmasını geriye bırakmalarının bile, siyasi bir taktik olduğuna inandık.

Ama kazın ayağı hiç de öyle değilmiş.

Seçimlerden önce Meral Akşener’in yarattığı masadan kalkış olayı, içimizdeki şüphe duygusunu kıpırdattı. Öylesine çaresizdik ki, ortaya konulan Ekrem İmamoğlu-Mansur Yavaş’ın Cumhurbaşkanı yardımcılığı yamasını çare sandık.

Ve seçimler sonuçlandı.

Muhalefetin tam bir hezimeti…

İşte herkese pırıl pırıl görünen bir demokrasi yüzünün, bir makyajdan başka bir şey olmadığı ortaya çıktı.

Makyaj akmaya başladı, umut bağlanan sözde demokratik fedakârlığın çirkin yüzü ortaya çıktı.

Bu, partilerin öteden beri süre gelen sen - ben, koltuk kavgasından başka bir şey değildi.

Suriye belasının yaratıcısı, AKP’nin eski Başbakanı, Gelecek Partisi Genel Başkanı Ahmet Davutoğlu, “Kapı kapı dolaştım. En son CHP’nin kapısını çaldım” dedi. DEVA’nın Genel Başkanı Ali Babacan kendisine CHP’nin armağan ettiği milletvekilleri için “Anamın ak sütü gibi helal” dedi. İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener “Biz hep CHP’ye kazandırmayacağız” dedi. Aslında “kazanamayacak aday” söylemi ile seçimlerin kaybedilmesinin temelini çok atmıştı.

Yani, altılı masanın makyajdan başka bir şey olmadığını ortaya koydular.

Olan demokratik birleşime inanan bizlere ve demokrasinin ilacına oldu. O güçlü ve kutsal duygu, bundan böyle büyük samimiyetle ortaya konsa da artık inandırıcı olmaz.

Bu yazdıklarıma siyasi partilere, seçimi kazanan AKP’yi de eklemek gerekir.

Seçim vaatlerinin hiçbiri gerçekleşmiş değil.

Çünkü seçim ekonomisi elde kalanları eritti.

İstese de yapamıyor.

Öyle çaresiz ki, ilkelerinin tam tersi bir ekonomik modeli çatır çatır uygulayan iki ithal ekonomistin, kendi taraftarlarını bile perişan eden eylemlerini yutkunarak seyrediyor.

Ama aynı zamanda seçimi kazanmanın, yüzde 52’den onay almanın, 5 yıl daha iktidar garantisinin esrikliği ve boş vermişliği içinde. Nasıl olsa kendi derdine düşmüş partilerin “seçimi nasıl kazandın” sorusunu sormayı akıllarına bile getirmeyecek durumda olduklarını farkında.

Yüzünden sıyrılıp akan makyajın, gerçek halini alkışlayacak topluluklara sahip olduklarını, tek bir örnekle açıklamak isterim.

Ülkemizde çalışmış, devlete gereken her türlü borcunu ödemiş, çalıştığı sürece yaşlılıkta rahat etmek için sigorta primlerini devletin güvencesine emanet etmiş emeklileri açlığa mahkum ediyor, sonra “5 bin lira ikramiye” diyor, vazgeçiyor, kademeli artıracağım diyor, bekletiyor. İktidarın yetkili ağızları farklı farklı şeyler söylüyorlar.

Emeklilerin haline bakın.

Çoğu aç, muhtaç. İçinde bulundukları durumun utancı içinde…

İktidar ne yapıyor bunlara?

Oyalıyor.

Ülkenin kimseyi protesto edecek hali olmayan, devletin vefa duygusu ile sarılacağı emeklilerle adeta alay ediyor, dalga geçiyor.

En çok değer vermemiz gereken çocuklarımıza, bir öğün yemeği bile söz verdiği halde çok gören iktidar, makyajının aktığını farkında değil mi acaba?