CHP’nin, bu yapısıyla “Türkiye’yi kurtarma” misyonunu üstlenmesi çok zor!

Neden çok zor, bakın anlatayım.

İki haftadır CHP’yi, CHP derken Türkiye’yi yazıyorum.

Ülkemizin toplumsal yapısını…

Türkiye’nin; 1950, hatta 1945’ten itibaren, tam 78 yıldır “emperyalizmin kucağında” nasıl sağa sola savrulduğunu, nasıl “teslim alma” noktasına getirildiğini…

22 yıllık AKP iktidarı döneminde “finale” yaklaşıldığını…

İktidarın da muhalefetin de emperyalist güçler tarafından dizayn edildiğini…

“Basın, sendika, sivil toplum örgütü” gibi dinamiklerin teslim alınarak toplumsal muhalefetin yok edildiğini…

Çok fazla ayrıntıya girmeden “içine sokulduğumuz çıkmazı” anlatmaya çalıştım.

Devletler sıkıntıya girdiğinde, bütün gözler ister istemez “kurucu misyona” çevrilir.

Türkiye’de “kurtarıcı ve kurucu misyon” ister kabul edin ister etmeyin, CHP’dir.

Mustafa Kemal Atatürk, “Benim iki eserim vardır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti ve Cumhuriyet Halk Partisi’dir” derken, kurduğu ve ilk genel başkanı olduğu CHP’ye böyle bir misyon yüklemiştir.

Daha önceki yazılarımda da belirttim…

Emperyalist devletler, 100 yıl önce kendilerine diz çöktüren Mustafa Kemal Atatürk’e ve onun iki eserine, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ne ve Cumhuriyet Halk Partisi’ne büyük kin ve öfke duymakta, her ikisini de yok etmek için büyük çaba harcamaktadır.

Görmüyor musunuz, koskoca Türkiye Cumhuriyeti Devleti “kurumsal devlet”ten “şahıs devleti”ne dönüştürüldü.

Ve yine Cumhuriyet Halk Partisi, onlarca yıldır gagalana gagalana “demokratik, laik, sosyal, hukuk” rejiminin aleyhine kullanılan bir “proje partisi” haline getirildi.

Bu tepkisizlik neden?

*Devletimizin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’e hakaret edildi, CHP ciddi bir tepki gösterdi mi?

Göstermedi…

*Milli andımız yasaklandı, CHP ne yaptı?

Sustu…

*”Ne mutlu Türk’üm diyene” ilkesi yok edildi, CHP’nin sesi soluğu çıktı mı?

Çıkmadı…

*İktidar Cumhuriyet düşmanı tarikatlarla devlet yönetimini paylaştı, medreselerin sayısı üniversite sayısını geçti, CHP ne yaptı?

Seyretti…

*İktidar, anayasamızı defalarca çiğnedi, CHP her defasında “Eyvallah” dedi.

*İktidar hemen hemen her seçimde, “atı alan Üsküdar’ı geçti”yi oynadı, seçimlerde ne olup bittiği gün gibi ortada, CHP’den çıt yok.

Daha yakın günlere gelelim!

*Anayasaya aykırı, devrim karşıtı söylemler devam ediyor.

*Ortaokul ve liselere 16 saat din dersi, 18 saat Arapça dersi getiriliyor.

*Karma eğitim reddediliyor.

*Altı yaş çocukları için sıbyan mektepleri açılıyor.

*Tarikatlar, devlet yönetiminin her kademesini paylaşmış durumda.

*Festivaller ve tiyatrolar yasaklanıyor.

*Anayasaya aykırı olmasına rağmen “Diyanet Akademisi” açılıyor.

*Yine anayasaya aykırı ÇEDES projesi kapsamında okullarda imam ve vaizler görevlendiriliyor.

CHP’nin bütün bu olumsuzluklara karşı ciddi bir tepkisi var mı?

“Her olaydan sonra kınama mesajı yayınlıyorlar, yetmez mi?” diyeceksiniz.

Yetmez.

O tepkiyi, elinde akıllı telefonu bulunan her duyarlı vatandaş da veriyor.

CHP’ye düşen “daha ötesi” olmalı, ama yok!

CHP, hemen hemen her dönemde, “parti içindeki koltuk mücadelesinden” zaman ayırıp, ülkemizin gerçek sorunlarına yeteri kadar eğilemiyor.

Daha ötesi, öyle “düzen partisi” haline geldi ki, tarikatların Atatürk ve Cumhuriyet ilkelerine saldırması karşısında sürekli “sessiz” kalıyor.

Hatta biliyorsunuz bir ara daha ileri gidildi, sanki geçmişte ülkemizi yönetenler büyük suç işlemiş gibi, değişik kesimlerle helalleşildi.

Hangi birini anlatayım?

Nasıl bir mantıksa, son seçimlerden önce, seçimi kazanabilmek için “AKP’lileşme” yolu bile nenendi.

CHP’nin irsi hastalıkları

50 yılı aşkın süredir bu partiyi izlerim.

CHP’lilerin tipik özelliklerini, zaaflarını, hastalıklarını tespit etmeye çalışırım.

İşte unlardan bazıları:

*”Başarısızlık için” dışarıdan müdahaleye ihtiyacı olmayan bir parti. Bu konuda kendi kendilerine yetiyorlar.

*Aralarında sürekli bir “yer kapma” yarışı var.

*”Ayağını kaydırmak” ve “çelme takmak”, hiç vazgeçmedikleri iki yöntem.

*Parti için mücadele ediyor gibi görünüp, hep kişisel çıkarlarını ön planda tutuyorlar.

*Hep “ben merkezli” siyaset yapıyorlar.

*Herkes kendini “vazgeçilmez” görüyor.

*Motivasyon kaynakları, hep kişisel çıkarları!

*Sadece kendi yerleşik seçmen kitlesine önem verirler, diğer kesimi hor görürler.

*Kendilerini okumuş ve elit kabul ederler, başkalarını hep küçümserler.

*Empati yoksunudurlar.

*Rakip olur diye kapılarını hep kapalı tutarlar.

*İktidarı eleştirir, ama kendilerine bakmazlar.

*Sevgisiz ve vefasızdırlar.

*”Ölçme-değerlendirme” sistemi yoktur, başarısızlığın hesabı hiçbir zaman sorulmaz.

*Diğerleri bir belediyeyi kaybetmeyi “başarısızlık” kabul ederken, bir belediye seçimini kazanmak burada “zafer” olarak kutlanır.

*Yenilenemiyor, değişemiyor, çoğalamıyor…

*Her seçimde aday listesinde olmayı, kendilerine hak görüyorlar.

*Partilerinin seçim kazanması için değil, kendilerinin seçilmesi için siyaset yapıyorlar.

*Delege yapısı, ahbap-çavuş ilişkisinden ileri gitmiyor.

*Planlı ve disiplinli çalışmayı sevmiyorlar, ne yapacaklarını bilmiyorlar.

*Toplumu tanımıyorlar, insan ilişkileri zayıf.

*Seçim zamanı ortadalar, diğer zamanlarda kayıplar.

*Örgüt yapıları çok zayıf!

CHP ve CHP’lilerin yapısı böyle.

Tabii, CHP bu hastalıkları durup dururken kapmadı.

Devlet yönetiminden uzaklaştırıldıkları yıllarda kaptı bu hastalıkları.

Devleti yönetmeyen partide ne olur?

“İç çekişme” başlar.

 “Yer kapma yarışı” başlar.

“Dedikodu” başlar.

“Halktan kopma” başlar.

“Kadrolarında körelme” başlar.

Nasıl olsa iktidar olamıyor diye “partiye ilgisizlik” başlar.

Bütün bunlar hastalıksa, ki öyle, bu hastalıklar ancak CHP’nin kendini değiştirmesi, yenilenmesi ve iktidar olmasıyla tedavi edilebilir.

CHP, hızla kendini tedavi etmeli.

Eğer 100 yıl sonra “Türkiye’nin partiler mezarlığına” gömülmek istemiyorsa, “Türkiye’nin kurtarılmasında” söz sahibi olmak istiyorsa, bunu başarmalı.

CHP’nin, bu yapısıyla “Türkiye’yi kurtarma” misyonunu üstlenmesi imkânsız.

Pazartesi günü son yazı:

CHP, hızla kendini yenilemeli ve Atatürk vizyonuna geri dönmeli.