Gümüşten bir dolunayın sessiz tebessümü

Karanlıktı sokaklar.

Karanlıktı gökyüzü.

Bir hüzme ışık bile dolaşmaz, gezmez miydi şehirlerde, sokaklarda, evlerde, evlerin duvarlarında?

 Bir pare ziya bile bulunmaz mıydı bir pencerenin kıyısında, köşesinde?

Karanlıktı karanlık.

Karanlığın kendisi bile yorgundu ziyadesiyle kendi kendine.

Kendinden miydi peki bu yorgunluğu?

Bütün sokak aralarında, tüm gökyüzünde gezmek zorunda olmasından mı geliyordu bu bezginliği?

Siyahlığında mıydı tüm acısı, sıkıntısı; yoksa siyahlığının derinlerinde miydi dalıp gitmişliği, uyuyup kalmışlığı? 

**

Karanlıktı sokaklar. Karanlıktı ruhlar. Acı inlemeler, huzursuz haykırışlar, ruhsuz sessizlikler… İniltilerin vals yaptığı Arnavut kaldırımlarından yükselirdi karanlığın ruhsuz ruhunun sonsuzluğa mahkûm sonu. Her sonun bile sonsuzluğa mecbur olduğu, her sonun bile sonsuzluğa hasret kaldığı bir karanlık… Kısık, çok kısık sesli bir çığlık gibi yükselirdi uzaktaki bir piyanonun her pedalda daha da daha da artan, daha da duyulur olan ağlayışı, fırtınası, bitmeyen sancısı. Ruhundaki sızılar değerdi tuşlarına, tatsız canını yakardı; simsiyah bir alevde cayır cayır yanarmışçasına karanlığın hüznündeki nahif sedalar ile yakınan, siyah gözyaşlarıyla müzisyen olan piyanonun tatsız canı yanardı.

Karanlıktı sokaklar. Karanlıktı güller. Huzursuz melodiler yükselirdi güllerin kuruyan yapraklarının ahenkli intiharından. Ve hiç bitmez, hiç durmazdı melodi. Sürekli sürerdi, ahengin derin ve uzun atlayışı. Sürekli sürerdi, karanlığın kararmaya mahkûm gözyaşları. Kararmış, siyahlık ile bezenmiş gözyaşlarından nehirler akardı ahengin derinliğine. Derinliklerde birleşir, sevişirdi ahenkler ile karanlıklar. Şiirler doğardı, şiirler doğardı ortaya, orta yere. Ölümün şiiri yazılırdı ruhsuz ruhların göğüslerine, dövülürmüşçesine. Ölümün şiiri yazılırdı ruhsuz ruhların valslerine, dans edermişçesine. Durmadan, usanmadan ve de bıkmadan süren, akıp giden valsler… Durmadan, usanmadan ve de bıkmadan sürünen kurumuş yaprakların kanlarıyla yazılırdı şiirler, dövüşürmüşçesine. Sevişmelerden mi doğardı şiirler, yoksa ahengin intiharıyla mı vuku bulurdu bu karanlıklardaki fevkalade vaziyetler?

Karanlıktı sokaklar. Karanlıktı izler.  Ruhsuz ruhların hayaletlerinin izsiz izleri görülürdü Arnavut kaldırımlarında. Gölgeler, var olmayan gölgeler… Sessiz adım sesleri, izsiz gölgeler, ıssız kaldırımlar… Ve ruhlar karanlığın elinde oynattığı göklerde ölümün dansıyla atarlar kahkahalarını, bir haykırışmış gibi duyulur tüm karanlık gülüşler. Ölümün dansıyla atarlar adımlarını, bir izmiş gibi görülür tüm karanlık yürüyüşler. Sokaklarda, duvarlarda… Güllerde, göklerde… Ruhsuz ruhların, sonsuz sonların gelemeyen, gelmemeye giden izleri.

Karanlıktı sokaklar. Karanlıktı yağan tüm yağmurlar. Yanaklardan süzülen küçük girdaplar… Tek bir damla içinde milyon iz… Tek bir yaş içinde trilyon iz… Yavaşça süzülen siyah, simsiyah nehirler misali alçalan küçük yaşlardı var olmayan gölgelerin var olmayan gözlerinden yağanlar. Ağlardı ruhsuz ruhlar, haykırışların, iniltilerin, sızıların, özlem duymayan hasretlerin çirkinliğinde boğulurken kahkahalarında ağlardı ruhsuz ruhlar. Bırakamadıkları, bırakmadıkları izlerin valslerinde boğulurken siyah sevinçlerde ağlardı ruhsuz ruhlar. Kurumuş gül yapraklarının soluk intiharlarında nefes alırken karanlığa mahkûm zevklerinin haykırışlarında ağlardı zavallı, izsiz ve isimsiz ruhlar.

Karanlıktı sokaklar, akıyorlardı kanlı ve yaşlı, sürekli süren nehirleriyle hayalsizlerin. Yanıyordu sokaklar karanlığın yükselen ve alçalan siyahlığıyla. Güller de döküyordu gözlerinden ölümün şiirini, güller de döküyordu gözlerinden huzursuz melodileri, güller de döküyordu gözlerinden uzaktaki, çok uzaktaki piyanonun aciz sessizlikle bezenmiş sesini…

Ve izliyordu her şeyi, “gümüşten bir dolunayın sessiz tebessümü”.